In '65, als de band al een fanclub heeft opgebouwd van zo’n zesduizend meisjes, worden ze ontdekt door Freddie Haayen. Hij was door de manager (Jaques Senf ) uitgenodigd om naar de band te komen kijken. Als artist-promotor had Haayen bij Polydor records weinig te vertellen. Hij weet toch bij de boboos vertrouwen in zijn ontdekking te wekken. Dit resulteerde in een mooi platencontract. Na deze gedane inspanning wierp Haayen zich meteen op als hun producer. Die functie zou hij de gehele jaren zestig voor de band blijven uitoefenen.

In augustus '65 komt hun eerste single Please Go/Chunk of steel uit. De a- kant is een beetje een flauw nummer. De b-kant is pittiger. In september komen ze op de radio bij de piratenzender Veronica. Een maand later op tv, in het programma 'Voor de Vuist Weg'. Dit is een van de meest bekeken programma's van die tijd van Willem Duys.

De opvolger Lonely every day/Not to find werd vanwege een spelfout in de hoestekst teruggenomen. Het hoesje heeft dezelfde opmaak als Please Go, maar is in het groen gedrukt. Tien van die singles kwamen toch op de markt. Het zijn nu de meest gezochte Nederbeat items.

Na deze kleine blunder kwamen ze met hun eerste LP Just Earrings en de single That day. De LP is een mooie verzameling Merseybeatachtige nummers opgenomen in de Phonogram studio's, met Nobody but you als hoogtepunt. De technische ondersteuning werd geleverd door een Brit die ook de opnames van de Small Faces begeleidde. Op de lui van Phonogram waren ze toen uitgekeken. Die lachten de langharige jongens uit en deden oordopjes in tijdens de opnamen.

De eigen compositie That day is de enige Nederbeatplaat die in het midden van jaren zestig zo hoog in de top 40 zou komen. Hun naam werd ermee gevestigd. Voor de single-opnamen waren ze naar Engeland getogen. In het ATV-house, waar de Pye studio was gevestigd, werd het in een middag op de band gezet. De groep had iets om over op te scheppen. Voor beatfans en deze jonge jongens was Londen het Mekka van de beatscene.